شهید غلامرضا جعفریShahid Gholamreza Jafari

خاطرات شهید

1) پدر شهيد ميگويد: در كودكي بچه اي پر جنب و جوش بود ولي بيرون منزل ساكت بود به مدرسه خيلي علاقه داشت و درس و تكاليفش را خوب مي نوشت و با بچه هاي محل درس مي خواند و بعضي وقتها من كمكش مي كردم خيلي به پدر و مادر علاقه و دلبستگي داشت در دوره راهنمايي ترك تحصيل نكرد ولي در دبيرستان در اواخر سال آخري كه مشغول تحصيل بود درس را رها نمود. بعد از انقلاب اصلا شخصيت او تغيير نمود و مطالعه اش بيشتر كتابهاي مذهبي شده بود به همه همسايه ها احترام قائل بود و در محل مسئوليت پذير بود و در داخل مسجد در زمان جنگ و بعد از خدمت سربازيش خطاطي ميكرد. دوستان او را ميتوان از برادران: حسين محمدزاده، شهيد مرتضي چوپاني، رضا فراهاني، شهيد ممي زاده نام برد و در مسجد با شهيد سيامك صالحي، شهيد محسن سلطاني و ابوالحسن دهرويه بيشتر از همه رفيق بود. 45 روز در كرج دوره ديد و بعد هم زمان جنگ شد و از پادگان وليعصر اعزام شدند براي دوكوهه و به خاطر خطاطي و تبليغات همه مناطق جنگي را گشته بود من احساس مي كردم كه اگر غلامرضا شهيد بشود مادرش خودش را خواهد كشت و وقتي متوجه شهادتش شد ديوانه شده بود و فقط جيغ مي كشيد. او معتقد بود كه بايد برويم و صدام متجاوز را شكست دهيم و حرف امام را واجب دانسته و حتي به مادرش گفته بود اگر ما نرويم دشمن مي آيد در جلوي خانه ما و خانه هاي ما را ويران مي كند آيا دوستداري اينطور بشود؟

2) آقاي رضا ميرآخوري مي فرمايند: به داخل مسجد كه مي رفتم با شهيد غلامرضا جعفري مزاح مي نمودم و طوري جواب من را مي داد كه من لذت مي بردم مثلا در مسجد خطاطي مي كرد من مي رفتم و به او مي گفتم چقدر قشنگ مي نويسي او مي گفت يعني مي خواهي بگويي بد مي نويسم و من جوا ب ميدادم يعني خيال ميكني كه خوب هم مي نويسي و او جواب من را با لبخند قشنگي مي داد كه من لذت مي بردم.

3) آقا رضا مير آخوري مي فرمايد: در اسلام آباد غرب كه بوديم ما در قلاجه برخورد كرديم با شهيد غلامرضا جعفري و او سرباز بود. من به او گفتم كه سربازيت را در منطقه اي و او با لبخندي گفت امام جمعه طالقان آمده پيش ما بيا به نزد او برويم و با هم پيش او رفتيم و شهيد غلامرضا انگورهاي دانه درشت سياه رنگي را شست و آورد پيش ما و ما خورديم و به او گفتيم كه تو هم بخور و او گفت كه من روزه ام من به او گفتم تو دو سال خدمتت را كرده اي تمام شده نمي خواهي برگردي و او گفت تا ببينم چه مي شود و او نيز به تهران آمد و در مسجد مشغول خطاطي شده بود كه باز من به شوخي به او گفتم نمي خواهي به جبهه بروي او با همان تبسم به من گفت كه ببينم تا چه مي شود.

4) يك روزي آقا رضا ميرآخوري در مغازه كوچكش مشغول كار بود كه شهيد جعفري كيسه اي پر از لوازم و اثاثيه نقاشي را نزد او مي برد و سلام و عليك كرده و ميگويد كه اين وسايل را بعد از رفتن من به بچه هاي مسجد بدهم و مي گو يد من يكي يك دانه خانه هستم ممكن است خانواده مزاحم من شوند و مانع از رفتن من به جبهه شوند ولي پس از چند صباحي خودش مي آيد و وسايل را مي برد و ميگو يد من خودم به بچه ها ميدهم و من به او گفتم رضا مي روي و شهيد ميشوي و بر نمي گردي و شهيد غلامرضا جعفري ميگويد توكل به خدا و مقداري شوخي كرده و مي رود.

5) آقاي رضا مير آخوري مي فرمايد: من و آقاي علي ابراهيميان و حسين بصيري و چند تن ديگر از بچه هاي پايگاه به پزشكي قانوني رفتيم و جنازه شهيد غلامرضا جعفري را ديديم يك طرف صورتش زخم شده بود انگار كه چاقو انداخته بودند و جنازه تر و تازه بود و فكر مي كنم در سنگر بوده اند كه تركش مي خورد و شهيد مي شود و اين تر و تازه بودن جنازه به خاطر تقواي بالاي او بوده است.

6) آقاي شكرالله كلانتري ميگويد: روز دوم عيد بود مي خواستم شهيد غلامرضا جعفري پلاكاردي براي معرفت بنويسد به منزل آنها رفتم و گفتم كه پلاكاردي براي معرفت بنويس به داخل منزل رفتيم  و چايي و ميوه آوردند و ما شروع به خوردن كرديم و گفتم كه غلامرضا چرا خودت نمي خوري گفت كه من روزه ام من چند روزي كه از منطقه آمده ام روزه هستم و در همان لحظات صحبت كردن ما بود كه تهران هم موشك باران شد.

7) شهيد غلامرضا جعفري از آنهايي كه بي اعتنا به نماز جماعت بودند بدشان مي آمد حتي اگر از فاميل هايشان مي بودند. شهيد جعفري مي فرمودند من خجالت مي كشم از جلوي درب مسجد بروم و بي اعتنا به نماز جماعت باشم و من به خودم مي گويم چرا بايد نماز جماعت باشد و من دنبال كار ديگري باشم و لذا از افرادي كه به نماز جماعت بي اعتنا بودند بدشان مي آمد.

8) برادر كشاني ميگويند: شهيد جعفري در خانه تك فرزند ذكور بوده بعد از دو بار رفتن به جبهه و برگشتن دوباره مي خواست به جبهه برود ولي خانواده اش مخالفت مي كردند به خانواده اش گفت من مي روم مسجد و صبح نان ميخرم و به منزل مي آيم و به هواي نان خريدن و مسجد رفتن سر از جبهه درآوردند و دامادشان جناب آقاي باقري زنگ زدند و گفتند كه به ايشان بگوييد كه برگردند اگر به حرف شما گوش مي دهند (چون با هم خيلي عياق بوديم )رفتيم دو كوهه  و با ايشان خيلي صحبت كردم و بعد با هم به اهواز رفتيم و در بين راه كلي با ايشان صحبت كرديم و من ديدم كه محلي از گفتن من به ايشان مبني بر اينكه برگرد نيست و پس از صحبت هايي كه با او شده اگر بگويم برگرد خودم را سبك كرده ام، ولي گفتم: غلامرضا برنمي گردي به تهران؟ گفت: نه بابا من آمده ام كه ديگر برنگردم.

9) شهيد جعفري با سيامك صالحي خيلي عياق بودند چون هر دو در روابط عمومي پايگاه كار مي كردند وقتي سيامك شهيد شد غلامرضا در حياط مسجد من را ديد و دو سه بار گفت از سيامك چه خبر و من به او نگفتم تا آنكه ساعت 30/11 شب آمدم در مسجد را باز كنم كه جعفري من را ديد و شروع كرد به گريه كردن كه چرا به من نگفتي كه سيامك شهيد شده و همين بي تابي او در شهادت سيامك صالحي شايد مقدمه اي شد براي رفتن او به منطقه و شهيد شدن او.

10) وقتي سيامك شهيد شد غلامرضا جعفري و شهيد حسين دهرويه به جلوي درب منزل اين شهيد رفته و از شب تا به صبح مطلبي درباره شهيد و شهادت روي ديوار نوشتند و شهيد دهرويه مي خواند و او مي نوشت كه: سيامك جان شهادتت مبارك.

11) برادر محمد كشاني مي فرمايند: شبهايي كه بچه ها به جبهه اعزام مي شدند خيلي خاطره انگيز بود مثلا شهيد جعفري شب آخر تعريف مي كرد كه تازه به سر كار رفته بود در فرودگاه مهر آباد و شده بود مسئول كارت زني در كنترل فرودگاه. شهيد مي گفت تازه يك هفته اي از رفتنم به فرودگاه نگذشته بود كه من به مسئولين فرودگاه گفتم كه ميخواهم بروم به جبهه و آنها گفتند به دليل اينكه كد پرسنلي شما نيامده نمي توانيد به جبهه اعزام شويد و بايد بمانيد تا كد پرسنلي شما بيايد ايشان هر چه اصرار مي كردند آنها مخالفت مي ورزيدند. شهيد جعفري مي گفت يك روز ديدم كه بعضي از كارمندها صبح مي آيند كارت را مي زنند و مي روند بيرون از محل كارشان و شب مجدداً آمده و كارت خروج را مي زنند يكبار به يكي از اين افراد گفتم شما چرا حضور نداريد كارت مي زنيد به شهيد جعفري پاسخ مي دهند ما جاي ديگري هم مشغول كار هستيم و اينجا فقط كارت مي زنيم شهيد جعفري برخورد نموده و مي گويد ديگر حقي نداريد در زماني كه حضور نداريد كارت بزنيد و چند نفر ديگر هم آمدند كارت بزنند و شهيد جعفري اجازه زدن كارت نمي دهند آنها گفتند ما به نفر قبلي مبلغي مي داديم و كارتمان را مي زديم شما هم مبلغي بگير و اجازه بده تا كارت بزنيم كه ايشان مجدداً مخالفت مي نمايند و مي گويند من پولي نمي خواهم و خيانت نمي كنم آنها التماس و زاري نموده كه برنامه زندگي ما بهم مي ريزد و ما كار دوم مان را از دست مي دهيم كه باز ايشان مخالفت مي نمايند و اجازه كارت زدن را به آنها نمي دهد و همان شد كه هنوز كد پرسنلي نيامده به او گفتند شما مي توانيد به جبهه برويد و شهيد جعفري از خدا خواسته كار را رها نموده و به جبهه اعزام مي شوند و آلوده به گناه نمي شوند.

12) شهيد جعفري براي همه شهدا پلاکارد مي نوشتند و خاطره اي كه همیشه به ياد من مي آيد و من غصه ام ميگيرد (محمد كشاني)ايشان از خودشان هنر داشتند و يك پارچه اي داشتند كه هميشه از آن استفاده مي كردند و روي آن نوشته شده بود كه: شهادت هنر مردان خداست  و شهادت ايشان نيز خود هنري بود و به آن افتخار مي كردند.

13) وقتي جنازه شهيد جعفري آمد هر يك از بچه ها دنبال كاري بودند و من با يكي از دوستان به پزشكي قانوني رفتيم در آن روز چهارصد شهيد به تهران آورده بودند و لذا آمبولانس نبود و مسئولين مي گفتند كه بايد صبر كنيد تا آمبولانسها برگردند و ما چون مردم در جلوي مسجد تجمع كرده بودند لذا نمي توانستيم صبر كنيم خلاصه جنازه را با پيكان خودمان آورديم تابوت را روي سقف ماشين گذاشتيم يك نفر هم نشست روي كاپوت تا تابوت را نگهدارد با آن حالت جنازه شهيد را آورديم حتي يادم هست پرچمي كه روي تابوت كشيده بودند كسي نبود تا بنويسيم نام شهيد را و من با خط خودم روي پرچم نام شهيد را نوشتم بالاخره جنازه را آورديم و براي اينكه مردم ما را با آن وضع نبينند به زير پل رفتيم و فرستاديم دنبال مردم كه جنازه زير پل است و به آنجا براي تشييع بيايند و جنازه خيلي نوراني بود.

14) پدرش مي فرمايد: يك بار در كوچه فوتبال بازي مي كردند يكي از بچه هاي محل با توپ شيشه همسايه را مي شكند و همه فرار مي كنند ولي غلامرضا فداكاري نموده و مي ايستد و مي گويد من شكسته ام و رفت شيشه خريد و آورد و انداخت.

15) پدر شهيد مي فرمايد: آرزوي غلامرضا فقط شهادت بود و به من مي گفت يا برو و يا بگذار تا من بروم در مقابل دشمنان جنگ كنم و چون من بيكار هستم و شما شاغل هستيد پس بگذار من بروم.

16) پدر شهيد مي فرمايد: غروب يكي از شبها بود كه ايشان به مسجد رفت و ساعت 11 شب شد و از غلامرضا خبري نشد مادر غلامرضا ناراحت شد و گفت برو و ببين غلامرضا كجا رفته آمدم كه لباسم را بپوشم ديدم در داخل جيب لباسم كاغذي است كه در آن نوشته شده بود ما در فلان ساعت رفتيم منطقه و من سراسيمه آمدم مسجد و ديدم در مسجد كسي نيست پشيمان به منزل آمدم ولي به همسرم نگفتم فردا مادرش فهميد كه او رفته و مادرش نگذاشت كه بنده تا سه روز به سر كار بروم و مي گفت كه حتما بايد بروي و غلامرضا را بياوري. يك روز ما رفتيم و آدرس باختران و كرمانشاه را گرفتيم ولي نرفتيم. مادرش خيلي اصرار داشت كه ما برويم هر روز تا ساعت 2 بعد از ظهر در پايگاه مي مانديم يك شب تلفن زد كه ما در پادگان دو كوهه  هستيم و بچه هاي بسيج به ما اطلاع دادند بعد ما با او صحبت كرديم گفتيم كه چرا به ما نگفتي و بي خبر رفتي؟ او در جواب گفت اگر به مادرم مي گفتم نمي گذاشت و اگر به شما مي گفتم شما هم مي گفتيد كه برو و از مادرت اجازه بگير من اگر حرف مادرم را گوش ميدادم حرف امام روي زمين مي ماند و اگر حرف امام را گوش ميكردم عاق والدين مي شدم بالاخره اينجوري شد كه من آمدم به منطقه و حالا اگر شما بياييد به دو كوهه من را پيدا نخواهيد كرد و من را نخواهيد ديد چرا كه ما را دارند تقسيم مي كنند و از دوكوهه به جاي ديگري اعزام مي شويم و پس از اين صحبتها پس از گذشت 20 روز خبر شهادت او را براي ما آوردند و جنازه اش براي ما آمد.

17) يكي از دوستان شهيد مي گويد: من همسايه ايشان بوده و در يك كلاس تحصيل مي نموديم بنده در يك خياطي كار مي كردم كه صاحب كار من  يك برادر بسيجي به نام آقاي تقي پور بود. آقاي جعفري هميشه پيراهن هاي يقه آخوندي مي پوشيد يك روز ايشان به من يك پارچه اي داد و من بردم براي ايشان پيراهن يقه آخوندي دوختم ضمناً ايشان هميشه پيراهنش را روي شلوار مي انداخت و فردي با تواضع بود.

18) يكي از دوستان شهيد مي گويد: يك روز ما تصميم گرفتيم تا يك فوتبال دستي درست كنيم و وسايلش را فراهم كرديم چون بچه بوديم آمديم يك توپ تخم مرغي پينگ پنگ خريديم و يك كارتن برداشته و بالاي كارتن را پاره كرديم و حصيري پيدا نموده و ميله هاي آن را درست كرديم و با چوب بستني آدمكهاي آن را ساختيم و چون تمام شد نشستيم و شروع به بازي نموديم بعد يك روزي با هم حرفمان شد و دعوا كرديم و من زدم شيشه خانه شان را شكستم غلامرضا از پدرش خيلي مي ترسيد و من گفتم كه خدايا چكار كنيم الان پدر غلامرضا مي آيد و او را كتك مي زند با هم رفتيم در را باز كرديم و گفتم اگر باباي تو از راه مخالف شيشه بيايد هواسش به شيشه نمي افتد و مي رود بالا ولي اگر يك ذره آفتاب بخورد زود معلوم مي شود كه شيشه شكسته شده و بالاخره پدرش آمد و متوجه شد و غلامرضا را كتك ميزد و ما هم مي خنديديم.

19) يكي از دوستان شهيد مي فرمايد: در سال 67 عمليات مرصاد بود كه من از طريق سپاه اعزام شدم به جبهه و ايشان از طريق بسيج اعزام شدند من آمدم و غلامرضا را بدرقه كردم و قبل از رفتن ايشان آمديم به مسجد و كلي با هم صحبت كرديم او چيزهايي نوشت و گفت فلاني بعد از من اين كارها را شما بايد انجام بدهي و اين كارها را نبايد انجام بدهي و كارها را دقيقاً براي من نوشت و پس از آن با هم رفتيم نامه اش را از ستاد ناحيه گرفتيم و آمديم و ايشان سوار اتوبوس شد و به جبهه اعزام شد(من بعد از سوار شدن ايشان به اتوبوس و اعزامش خيلي سعي كردم كه بفهمم در كجاست چرا كه ما هم از طريق وزارت اعزام شديم ولي متاسفانه نتوانستم ايشان را ديگر ببينم)بعد از رفتن غلامرضا مادرش خيلي از دست من عصباني شده بود و با بنده دعوا مي كرد و مي گفت تو رضا را بردي و تو او را سوار ماشين كردي و چرا تو شهيد نشدي و رضاي من شهيد شد و ….من هم به او مي گفتم اي كاش پاي من مي شكست و من تا سوار شدن به ماشينها او را بدرقه نمي كردم مگر من مي دانستم كه رضا حتماً شهيد مي شود و من چيزيم نمي شود تا اينكه بالاخره جنازه رضا را آوردند و نحوه شهادتش در پاسگاه زيد اينها پاتكي به عراقيها زده بودند و بعد از پاتك آمده بودند در سنگر استراحت كنند كه  گلوله اي آمده و تركش هايش به ناحيه صورت ايشان خورده و در سنگر شهيد مي شوند.

20) يك بار به اردوي بسيج رفته بوديم و در اردو زده بودند و سر اين بنده خدا را شكسته بودند و ايشان تك پسر خانواده و خيلي عزيز بودند.

21) شهيد غلامرضا جعفري هيچوقت بدون وضو خطاطي نمي كرد و اسم هر يك از ائمه را كه مي خواست بنويسد با وضو بود.

22) برادر ابو الحسن دهرويه ميگويد: ايشان چقدر خالصانه كار مي كرد چه با اخلاص خط را در كانون ميثم ياد گرفته بود و پشت كار عجيبي داشت و تمام هدفش را خدا قرار داده بود و دلبستگي خاصي به شهدا داشت و تمام پلاكاردهاي شهدا را او مي نوشت يادش به خير هر چقدر من اصرار كردم كه غلامرضا بيا تا يك مصا حبه اي از شما بگيرم تا حرفهاي شما در پاي گوش ما هميشه طنين انداز باشد ولي متاسفانه نيامد و لبيك نگفت نمي دانم براي چه؟ شايد ما را لايق اين    نمي ديد كه صحبتهاي او را بشنويم و شايد فكر مي كرد كه اين صحبتها امروز در گوش ما فرو نمي رود؟

23) آقاي باقري مي فرمايند: شهدا يك شخصيت اجتماعي داشتند و يك شخصيت فردي كه شخصيت فردي اين شهدا براي كمتر كسي روشن مي شود مثلاً ما وقتي با شهيد جعفري به دعاي كميل مي رفتيم ما ديگر ايشان را نمي ديديم و ايشان دنبال اين بودند كه بروز ندهند و مي فرمودند كه تنهايي بيشتر به من حال مي دهد و ايشان را من نديده بودم كه وقتش را بيهوده تلف كند و هميشه دنبال كار مثبتي بودند مثلاً ايشان جدول روزنامه كيهان را در سريعترين وقت ممكنه حل مي نمود و اطلاعلت عمومي قوي داشت. شهدا مي گفتند كه وحدت داشته باشيد و به خاطر چيزهاي كوچك وحدت را به هم نزنيد و شهادت تحفه اي بود الهي كه نصيب هر كس نمي شد و شهدا لياقت كسب كرده بودند. در سختي ها از خدا كمك مي خواستند و تحمل مي كردند مشكلات زندگي و مالي چندان مهم نبود و با سعه صدري كه داشتند از آن عبور مي كردند و بزرگترين آرزوي آنها شهادت بود همانطوري كه در وصيت نامه ها نوشته يا درمصاحبه ها بيان نموده اند.

24) آقاي رضا ميرآخوري مي گویند: من مغازه كفاشي داشتم و وقتي بچه ها به جبهه مي خواستند بروند به مغازه من آمده و شوخي  مي كردند مثلا به من مي گفتند كه بيا با هم به جبهه برويم تا با يك تير تو را خلاص كنيم و من به آنها مي گفتم كه تا من پلوی شما را نخورم هيچ چيزيم نمي شود البته بعد از آمدن جنازه بچه ها از خودم خجالت مي كشيدم و از گفته هاي خودم پشيمان مي شدم. وقتي جنازه  غلامرضا جعفری و محسن سلطاني و علي اصغر صادقيان و سيامك صالحي را آوردند آنقدر من ناراحت شده بودم كه همه فكر مي كردند پسر من شهيد شده است و به زور مرا از روي تابوت آنها جدا كردند.