شهید سلیمان زارع سیف آبادیShahid Soleiman Zare Seifabadi

شهید سلیمان زارع سیف آبادی در سال 1344 در تهران به دنیا آمد. در دوران کودکی فردی خجالتی بوده و در تحصیل بسیار کوشا و پرکار بوده است. هیچگاه به دیگران آزاری نمی رساند و بدون اجازه پدر و مـادر کـاری انجام نمی داد. در دوران جوانی، شخصیتی پاک و متدین داشت و همیشه به مستمندان محله کمک میکرد. در دوران انقلاب در فعالیتهای مختلف شرکت داشت و در جمع آوری کمکهای مردمی برای جبهه ها بسیار فعال بود. در کنار خدمت به خانواده خصوصاً پدر و مادر، در زمینه های اجتماعی نیز فعالیت میکرد از جمله اینکه در نماز جمعه و راهپیمایی شرکت داشت. در خصوص مسائل دینی و مذهبی نیز فردی کوشا بود. مادر گرامی او اظهار می دارد که وی در بعضی از شبها تا ساعتها نماز می خواند و گریه میکرد و برای امام و رزمندگان دعا میکرد. برای همسایه ها و جوانان دعا میکرد. برای پدر و مادر دعا میکرد. از خدای تعالی بسیار طلب شهادت می نمود و اظهار می داشت که آرزو دارد که به سرور و سالار شهیدان حضرت حسین ابن علی « علیه السلام » برسد. در رفتار اجتماعی وی همین بس که گفته می شود او الگوی جوانان محله بوده و اخلاق پسندیده او زبان زد همه بوده است. شهید سلیمان زارع در کنار همه امور تحصیلی و سایر فعالیتهایی که داشت، کار میکرد و آنچه را که پس انداز می نمود به پدر می داد تا در امور اقتصادی خانواده نیز نقش مثبتی داشته باشد. مادر گرامی شهید سلیمان زارع اظهار می دارد که مهربانی و ساده بودن او برایم به یادگار مانده است. سرانجام در ر آغاز جوانی، در نوروز سال 1365 در عملیات فاو شهید سلیمان زارع با نوشیدن شهد شهادت از کوثر ولایت به فیض عظمای شهادت نائل می گردد.

یک درس ؛ یک تکلیف

در قسمتی از وصیتنامه شهید سلیمان زارع آمده است: آنهایی که به زرق و برق دنیوی در آمیخته اند بدانند که دنیا ماندنی نیست. درمان قطعی اکثر مفاسد، علاج نمودن حب دنیا و حب نفس است. با درمان آنها، نفس دارای سکونت و طمأنینه می شود و قلب آرامش پیدا میکند. بایستی خود را به ساده زیستن عادت داده و از تعلق قلب به مال و منال و جاه و مقام پرهیز نمود. با زندگانی اشرافی و مصرفی نمی توان ارزشهای انسانی – اسلامی را حفظ کرد. هر چه وجهه قلب به تدبیر امور دنیا بیشتر شد، غبار ذلت و مسکنت، بر او بیشتر می ریزد و ظلمت او را بیشتر در خود فرو می برد و بیرون رفتن از تعلقات مادی و توجه به خدای تبارک و تعالی انسان را به مقام انسانیت می رساند و هر کسی به اندازه خودش، وقتی از دنیا اعراض نمود و قلبش را از دنیا برگردانید، به همان اندازه در ضیافت خدا وارد خواهد شد چراکه دلبستگی به مخلوق و غفلت از حق ـ جل جلاله – از حجابهای غلیظ است که نور معرفت را خاموش و قلب را مکدر و ظلمانی می کند و این از بزرگترین دامهای ابلیس شقی و حیله های بزرگ نفس است که انسان را از ساحت مقدس حق دور و از معارف حقه مهجور میکند.