شهید سهراب عیسی پور باروقMartyr Sohrab Issapour Barough

خاطرات شهید

خاطره ای از احمد فياض
اواسط سال 1371 هنگامي كه براي ادامه خدمت به واحد تبليغات و انتشارات منتقل شدم 20 سال بيشتر نداشتم. در عرصه ورزش نيز تازه موفق به دريافت كمربند مشكي و دان يك تكواندو شده و با غرور جواني ام مانند تمامي همسن و سالانم سعي مي كردم خودي نشان دهم. وقتي نامه انتقالي ام را به مسؤولان واحد ارائه دادم، من را به معاونت انتشارات و قسمت آرشيو ارجاع دادند. اتاقي وسيع كه درآنجا تمامي نشريات پس از دريافت توسط افرادي بصورت روزمره برش مي خورد و آرشيو موضوعي مي شد. سراغ مسؤول قسمت را گرفتم كه فردي خوش هيكل با اندامي ورزشي با چشماني پرفروغ را نشانم دادند. لباس سبز پاسداري انصافاً برازنده اندامش بود و شكوه خاصي به وي مي بخشيد.

سربازان وظيفه با دقت و سرعت مشغول برش جرايد بودند و با چسبهاي مخصوصي آن تكه ها را بر صفحاتي مي چسباندند و با كنجكاوي، زيرچشمي مرا هم ورانداز مي كردند. كلمه «استاد» گهگاهي نگاه مسؤول قسمت را متوجه آنان مي كرد. طبق معمول خلاصه اي از سوابق كاري قبلي ام را ارائه دادم و «استاد» با متانت به حرفهايم گوش داد. هنگامي كه در توصيف محل كار قبلي ام سخن پراكني مي كردم ناگهان با قطع گفته هايم جوياي احوال استاد «چيارلو» شد. بادي به غبغب انداخته و در حالي كه دستانم را بر كمر گذاشته بودم با همان غرور جواني ام گفتم: «بنده شاگرد استاد چيارلو هستم و دان يك تكواندو را در محضر ايشان كسب كردم».
چند دقيقه اي نيز از فنون تكواندو و نقش استاد چيارلو كه چهره نام آشناي تكواندو بود و نقش غير قابل انكاري در بسط و توسعه اين هنر رزمي در سپاه و بسيج داشت مفصل سخن به ميان آوردم كه وي نيز با همان تواضع ستودني اش گوش فرا مي داد.
***
حدوداً يك ماهي سپري شد و من بتدريج با محيط كاري جديد آشنا مي شدم. اما موضوعي ذهن مرا بشدت به خود مشغول كرده بود. تمامي اهالي آن ساختمان 14 طبقه در خيابان شهيد استاد نجات اللهي هميشه با احترام از كنار «استاد» مي گذشتند و به او سلام مي كردند، حتي مسؤولان ارشد! اين واژه «استاد» علامت سئوالي برايم شده و مترصد فرصتي بودم تا جايگاه استادي «استاد» را شناسايي كنم. وقتي با او همنشين مي شدم از تكواندو سؤالي مي كرد و من با شور زايد الوصفي تكنيكهاي تكواندو را به رخ مي كشيدم و البته مورد تشويق او قرار مي گرفتم. دو ماه گذشت. روزي كه استاد در مرخصي بسر مي برد، بهترين فرصت ممكن بود تا با فراغ بال پاسخي براي مجهولات ذهنم بيابم، بنابراين از سربازان قديمي سؤال كردم كه حكايت «استاد استاد» گفتن كاركنان چيست؟ !نگاه ها همه به سمت من چرخيد انگار سؤالي عجيب پرسيده باشم!
متعجبانه پرسيدند: «يعني شما استاد را نمي شناسي؟!» پاسخ دادم: نه، مگر بايد بشناسم؟ !گفتند:« تا حالا اسم سهراب عيسي پور را نشنيده اي؟!» گفتم: خير! گفتند شما چطور رزمي كاري هستي كه ايشان را نمي شناسي؟! در حالي كه كلافه و سردرگم بودم با تحكم گفتم: خب !حالا استاد كيست؟! گفتند:«ايشان استاد سهراب عيسي پور قهرمان جهان و داراي شال بند سرخ است كه مديريت چندين باشگاه در تهران بزرگ را دارند و…».
عرق شرم بر پيشاني ام نقش بست. تواضع و خاكي بودن استاد عيسي پور مدام در نظرم بود و روحيه پهلوان گونه و اخلاص عملي اش مبهوتم كرده بود، به گونه اي كه از رفتار خودم شرمنده و آزرده شدم. بتدريج با مرور زمان حقايق تلخ و شيرين زندگي استاد عيسي پور برايم روشن شد و به عنوان تنها همكار رسمي اش در آن اتاق پرخاطره، هر از چند گاهي خاطراتش را براي من بازگو مي كرد. از سرخي چشمانش كه يادگاري از بمبهاي شيميايي دشمن بود سخن مي گفت و از اعزام دسته جمعي شاگردانش از محيط باشگاه به جبهه هاي حق عليه باطل كه بارها اتفاق افتاده بود. از اينكه هر از چند ماه براي دريافت حقوقش به بانك سركي مي زد و آنها را وقف نيازمندان مي كرد و با درآمد باشگاهش اقتصاد خانواده را مديريت مي كرد. از اينكه چگونه از عوارض ناشي از شيميايي شدن مي سوزد و مي سازد سخن مي گفت! من آشكار در آن مدت ديدم كه چگونه پس از سه ماه كار و تلاش، باز يك ماه تمام در بيمارستان براي شيمي درماني بستري مي شد.
اين رويه به صورت معكوس ادامه يافت و ايام كاري اش كم و كمتر و شيمي درماني اش بيشتر و بيشتر شد تا اينكه اين قهرمان و جانباز شيميايي 70 درصد پس از سالها درد و رنج ناشي از جراحات متعدد سرانجام بر اثر خونريزي مغزي و نارسايي كبد در شب قدر برابر با 20 دي ماه 1377 در سن 36 سالگي به درجه رفيع شهادت نائل آمد. وقتي خبر شهادتش را از طريق اخبار ورزشي صدا و سيما و همچنين تصاوير تشييع باشكوه پيكر مطهرش را بر صفحه رسانه ملي مي ديدم، خاطرات تلخ و شيرين آن اتاق آرشيو در نظرم مرور مي شد و با خودم زمزمه مي كردم: «بدرود استاد!» پيكر پاك آن دلير مرد عرصه ايثار و شهادت و ورزش در قطعه سرداران بهشت زهرا(س) قرارگاه معنوي تمامي ورزش دوستان متعهد و انقلابي به ويژه جوانان عزيز مي باشد. روحش شاد و راهش مستدام!