شهید علی اکبر رحیم پورShahid Ali Akbar Rahimpour

شهید علی اکبر رحیم پور در سال 1345 در 19 دی ماه در یک روز سرد زمستانی چشم به جهان گشود و در خانواده ای مذهبی در یکی از محله های جنوب شهر تهران دیده به جهان گشود جهانی که از اول کودکی گویا برای او چون زندان بود گشود. دوران کودکی و طفولیت خود را به زودی گذراند و به دوران ابتدائی مدرسه وارد شد. در همان اوان کودکی پدر و مادر او را با قرآن آشنا کرده و علاقه ای که خود او به قؤان داشت سبب شد که درهام ملحه توسط آشنایان قرآن را فرا گیرد. اواخر دوران ابتدایی بود که از آن محل کوچ کرده و به محله دیگری رفته حدود دو سال بود که در محله جدید زندگی م کرد که دوران انقلاب و فرا رسیدن قیام مردم ایران شد و شهید علی اکبر نیز دیگر نوجوان شده بود و تازه به دوران راهنمایی تحصیلی راه پیدا کره بود و در راهپیمائی هایی که از مدارس آغاز می شد. نقش موثری داشت و توسط  چند تن از دوستان حزب الهی خود در این مراسم به عنوان محرک شرکت می کردند. بعداز پیروزی انقلاب که اوایل جهاد سازندگی بود هم در سنگر علم بود بو هم در این مراسم شرکت فعال داشت به طوری که از طرف جهاد منطقه به عنوان مسئول بسیج نیرو برای جهاد سازندگی در سراسر او افتاد. دیگر آرام و قرار پیدا نکرد دائم به پایگاه بسیج مراجعه می کرد ولی به دلی سن کم او همیشه جواب منفی بود و آنقدرتا اینکه شرط گذاشتن که باید رضایت نامه از اولیا خود بیاوری. به خانه آمد و به پدر مادر خود گفت که پایگاه موافقت کرد به شرط اینکه رضایت نامه از شما ببرم اول خانواده به دلیل کمی سن چون دو فرزند شان در جبهه بود مخالفت کرده و با اصرار او بالاخره آنان تنظیم شده رضایت می دهند. او برای اولین بار بود که قدم به جبهه نهاد همین آمدن او بود که علاقه شدیدی به جنگ جهاد پیدا کرد. به صورتی که دیگر درس را رها کرد او برای سه ماه به جبهه رفته بود همین سه ماه تبدیل شد به 6 سال در عملیاتهای متعددی شرکت فعال داشت و تنی هم که به مرخصی آمد هنوز چند روزی به پایا مرخصی او مانده ناراحت بود که چرا زیاد در شهر مانده باز عزم سفر را می بست و به سوی جبهه می رفت. هر وقت که به مرخصی می آمد یا دوستان شهید شده بودند یا در راهپیمائی ها شرکت می کرد او دیگر افکارش در این دنیا نبود. هر موقع از شهدا حرف به میان می آمد او ناراحت می شد که من با هر که دوست می شوم زود از دستم و از این جهان مملو از گناه کوچ می کند و من ولی اگر علی اکبر خندان می گفت کمتر کسی پیدا می شد که او را نشناسد و به دلیل همیشه لبخند برلب او نمایان بود. او دیگر در این دنیا نبود. او در پی چیز دیگری بود تا در سال 65 در 24 دیماه در عملیات شلمچه در جزیره بوارین چشم از این دنیای گزر دنیایی که برای او زندان بود بست و به درجه رفیع شهادت نائل آمد و به سوی خدای خود و دوستانی که او را رها کرده به دنیای دیگر کوچ کرده اند شتافت و به آرزوی دیرینه خود رسید. آرزوئی که 6 سال در جبهه ها به دنبال آن می گشت رسید. راهش و یادش همیشه در دلهاست . البته تمام شهدا در این راه با هم مشترکند راهشان و یادشان همیشه در دلهاست.