شهید عبدالله باقریShahid Abdollah Bagheri

خاطرات شهید

پدر و مادر شهید عبدالله باقری

مریم شیخ بهایی به سال 1341 در محله قصرالدشت تهران که منطقه‌ای با بافت مذهبی-سنتی بود متولد شد.سال 1360 با حبیب باقری که از هم محله‌ای های خودمان در منطقه قصرالدشت تهران بودند ازدواج کردم و زندگی مشترکمان را در همین منطقه آغاز کردیم. قصرالدشت جایی است که ما اصالتا در آنجا متولد شده و بزرگ شدیم. بچه‌هایم هم در همین محل متولد شدند.

این منطقه از محله‌های قدیمی تهران است که بافت مذهبی دارد. یادم می‌آید زمان انقلاب ما هم با خانواده ‌مان در راهپیمایی ها شرکت می‌کردیم و بعد از جنگ هم جوانان زیادی از این محل به جبهه رفتند و شهید شدند.

حاصل ازدواج من و آقا حبیب 5 پسر بود که عبدالله فرزند اولمان بود. اسم پسرها را معمولا پدرشان انتخاب می‌کرد جز عبدالله که نام او را خانم ملکی مادر همین شهید عباس ملکی که کوچه‌مان به نامش است گذاشت.

خانم! دامن شما سبز میشه

تازه ازدواج کرده بودیم که یک شب خواب دیدم صدایی دو مرتبه گفت: «خانم! دامن شما سبز میشه»، بار سوم همان صدا آمد که: «خانم! شنیدی؟ می‌گوییم دامنت سبز میشه» چند وقت بعد یعنی حدود یکسال بعد هفت ماه بود که فرزند اولمان را باردار شده بودم که همان خانم ملکی آمد خانه ما و گفت: «فرزندت پسر است، من خواب دیدم بچه‌ای را به من دادند، پرسیدم این بچه‌ کیه؟ گفتند: بچه حبیب آقا، اسمش هم عبدالله است» به احترام خانم ملکی اسم اولین پسرمان که همین شهید باشد عبدالله شد.

شیطونی‌های منحصر به فرد شهید باقری

عبدالله در بچگی و نوجوانی شیطنت های مخصوص خودش را داشت. بچه‌ای نبود که از دیوار راست بالا رود یا شیشه همسایه را بشکند. عاشق آتش زدن چوب کبریت بود. کافی بود سرم را بر گردانم همه قوطی را می برد کوچه تند تند آتش می زد. علی رغم همه شیطنت‌هایش همیشه مودب بود. امکان نداشت من یا پدرش وارد خانه شویم تمام قد بلند نشود. گاهی حتی از سر کار آمده بود و از خستگی حس نداشت اما محال بود بلند نشود و دست‌های ما را نبوسد.

دبستانش را در مدرسه وثوق، خیابان بهبودی خواند. البته دو سال آخرش را بنا به پیشنهاد همسایه‌مان که معلم مدرسه ابتدایی فطرت بود آنجا گذراند. درس خوان و با سلیقه بود. یکبار نشست با چوب کبریت کار دستی درست کرد. آنقدر خوب و قشنگ شد که علاوه بر اینکه نمره کامل را گرفت به برادرهایش هم داد، آنها هم نمره گرفتند بعد هم مدرسه به عنوان یادگاری نگه داشت. دیپلمش را در رشته کار دانش گرفت و در خانه ما آچار فرانسه و کلید هر قفلی بود. همیشه با خنده می گفتم: مادر تو همه کاره و هیچ کاره ای

سال 79 آمد گفت: مامان می‌خواهم وارد سپاه شوم. گفتم خیلی خوبه با روحیه مذهبی تو آنجا خوب است. گفت: بروم دیگر متعلق به خودم نیستم‌ها، گفتم اشکالی نداره مادر برو. از همان وقت هم وارد حوزه مربوط به حفاظت شد. حدود 20 سالش بود که گفت: مامان می‌خواهند تعدادی از بچه‌ها را برای آموزش به آلمان ببرند منتهی شرطش این است که طرف متاهل باشد. گفتم می‌خواهم دامادت کنم؟ جواب داد نظر شما چیست؟ گفتم: خیلی خوبه. رفتیم خواستگاری. آنقدر خجالت می‌کشید که وقتی رسیدیم جلوی در خانه عروسم گفت: مامان خواهش می کنم یا شما گل را دستت بگیر یا بابا. داخل هم که رفتیم تا گوش‌هایش قرمز شده بود، انگار برای او خواستگار آمده باشد.

وقتی متوجه شد داعشی ها به سوریه حمله کردند به شدت متاثر شد، گفت: مامان از ما بعیده که این ها بخواهند به حریم خواهر اربابمان بی احترامی کنند، ما اینجا زنده باشیم انها راحت تعرض کنند به حریم خانم؟! من طاقت نمی آورم.

چند وقت بعد مصاحبه یکی از افغانستانی‌هایی را که برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) به سوریه رفته بود، دید. از آن مرد پرسیده بودند شما چرا؟ آمدید اینجا مدافع حرم باشید؟ گفته بود: خانم مدافع ما هستند. عبدالله با دیدن این فیلم خیلی به هم ریخت و گفت: مادر ما شیعه باشیم، شیعه ای که اینقدر ادعایمان می شود که می گفتیم حسین جان ای کاش ما بودیم و شما را یاری می کردیم، الان وقت لبیک گفتن است. خدا می داند به روحش قسم اینطور نیست که نخواهم اجازه دهم برود اما به خاطر خانواده اش و اینکه دو تا دختر داشت که بچه به او وابسته بودند دلم رضا به رفتن نمی‌داد. گفتم: مادر از رفتنت حرفی نیست ولی من با اینها چه کنم؟!

گفت: مادرِ من! هر چیزی خمسی داره، شما 5 پسر داری باید خمسش را بدهی دیگه. گفتم: پس بچه هایت چه می‌شوند؟ گفت: مگر این شهدایی که اول انقلاب و در جنگ رفتند زن و بچه نداشتند؟ بعدم شهادت سعادت می خواهد و نصیب هر کسی نمی شود. این همه آدم رفتند جبهه برگشتند من هم بر می گردم. گفتم: می دونم. باز گفت شما چون مادری فکر می کنی اتفاقی می‌افتد اما من بر می گردم.

بار دوم یا سوم بود که می رفت طوری با آرامش ما را نرم کرد که زبانمان بسته شد. می گفت: مامان شما از بچگی خودت ما را بردی هیئت، شما ما را اینجوری بار آوردی، مگر غیر از این بود که این جوری تربیتمان کردی که به ائمه در هر شرایطی ارادتمان را نشان دهیم؟ مثلا سریال مختار را که پخش می کرد آنجایی که سر وهب را مادرش پرت کرد، گفت: مادر شما باید همچین زنی باشید و اینجوری هم انتظار می رود. باید اینگونه سر من را پرت کنی سمت دشمن و بگویی چیزی را که در راه خدا دادم پس نمی‌گیرم.

عبدالله 13 سال محافظ آقای احمدی نژاد بود یعنی از دوره شهرداری ایشان. در واقع اولیت تیم حافظی که پسرم با آنها همکاری کرد مربوط به آقای احمدی نژاد بود. او هم خیلی عبدالله را دوست داشت. همیشه می گفت: محافظ ها عین بچه های خودم هستند و عبدالله را با نام کوچک صدا می‌کرد. هیچ وقت در مورد کارش با ما صحبت نمی کرد، اولین بار در تلویزیون دیدیمش با آقای احمدی نژاد که محافظ رییس جمهور است و تا قبل از آن نگفته بود. کسی نبود که از کارش تعریف کنه، دائم می گفت: خدا باید به آدم عزت بدهد. بچه محل‌ها هم که او را دیده بودند: می گفت: من اتفاقی آن پشت بودم.

او می‌توانست زندگی عادی را به خوبی پشت سر بگذارد و بزرگ شدن دو فرزند دخترش را که تمام دنیای مادی او را از آن خود کرده بودند نگاه کرده و کیف کند اما سالها سینه زنی در هیئت سالار شهیدان و اشک ریختن برای بی حرمتی ها و زجرهای ام ‌المصائب زینب کبری(س) باعث شد وقتی به گوشش رسید تروریست‌های تکفیری و طرفداران اسلام آمریکایی چشم ناپاکشان را به سمت حرم حضرت عقیله انداخته اند بی تاب شود و به سرزمین شام هجرت کرد تا در کنار دیگر سربازان اسلام اجازه ندهد یکبار دیگر تاریخ شاهد تعدی به حریم پاک عفیفه جلیله مخدره حضرت حیدر(ع) باشد. عبدالله در شب تاسوعا خون پاکش در میدان آتشی که داعشی ها برپا کرده بودند حین مبارزه به زمین ریخت و تا ابد زنده شد و در درگاه حضرت حق روزی خواهد خورد.