شهید ابراهیم بیاتShahid Ebrahim Bayat

شهید ابراهیم بیات در سال ۱۳۴۲ در تهران متولد شد. وی در دوران کودکی بیشتر تحت تربیت و تعلیم مادر گرامی خویش بوده است. در این دوران به مسائل دینی آشنا شده و علاقه شدیدی به امور مذهبی داشت و در مراسمات مذهبی شرکت فعال داشت. دوران نوجوانی وی مقارن با زمانی بودکه حضرت امام مبارزات خود را تشدید بخشیده بود و او در زمینه فعالیتهای سیاسی و مبارزاتی حضرت امام اطلاعات زیادی داشت و در همان دوران با دیدگاههای امام آشنا بود. پس از پیروزی انقلاب نیز در فعالیتهای بسیج و امور مسجد فعالیت میکرد. در مسجد برای نوجوانان کلاسهای قرآن و احکام برقرار میکرد.  پس از اتمام تحصیلات متوسطه وارد کادر درجه داری ارتش شد و با درجه استوار دومی در تیپ زرهی مشغول خدمت شد و در زمینه مسائل تانک آموزشهای ابتدایی و تکمیلی را گذرانید. پدرش فتاح، کفاش بود و مادرش، حوریه نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشته تجربی درس خواند و دیپلم گرفت. ارتشی بود. به عنوان لشکر ۹۲ اهواز در جبهه حضور یافت. بیشتر وقت ها در جبهه بود و کمتر به مرخصی می آمد. در زمان فتح خرمشهر مجروح میشود و یک ماه به ایشان مرخصی داده شد ولی ایشان پس از یک هفته استراحت مجدداً به منطقه اعزام شد. مدتی نگذشت که در عملیات بیت المقدس در کوشک و منطقه طلائیه از ناحیه قلب مورد اصابت گلوله قرار میگیرد و به درجه رفیع شهادت نائل میگردد.

در وصف شهید ابراهیم بیات

از شهید بیات وصیتنامه ای بجانمانده است.لیکن خانواده در وصف وی چنین می گویند: مادر گرامی شهید بیات ابراز سرافرازی نموده و بیان می دارد من فرزندم را طوری تربیت نمودم که راهش را خودش انتخاب کرد. او با نماز و قرآن مأنوس بوده و همواره در حین قرائت قرآن گریه می کرد، از نظر رفتار و اخلاق اجتماعی خیلی معاشرتی بود و با مهربانی با دیگران برخورد می کرد. دوستدار خدمتگزاری به مردم بود و کارهای خیری که او انجام می داد موجب شده بود که همه وی را دوست داشته باشند، در ایام مرخصی در منزل نمی ماند و همیشه در مسجد، و بسیج فعالیت می کرد، آرزوی شهادت داشت و شهادتش را برای من زمینه چینی میکرد و مرا به صبر و مثانت سفارش می نمود و می خواست که بعد از شهادتش برای وی گریه و زاری نکنیم چرا که این کار باعث شادی دشمنان دین و اسلام میشود. دوستدار ولایت و امامت بود و نسبت به سرور و سالار شهیدان حضرت حسین ابن علی (علیه السلام) ارادت خاصی داشت، خواهر گرامی شهید بیات در وصف او چنین اظهار می دارد: وی فردی متدین و جوانی مد بود و برای ما الگوی اخلاقی خوبی به شمار می رفت، از نمازهایش لذت می برد و خیلی طولانی نماز میخواند و از اینکه در بارگاه خدای تعالی سر تعظیم فرود می آورد احساس لذت می نمود. همیشه با ما به مهربانی برخورد میکرد و انسان صبوری بود. مرا به رعایت حجاب اسلامی سفارش میکرد و بیان می داشت که خواهرم حجاب تو از سلاحی که ما بر دوش میگیریم برنده تر است و همچون پتگی محکم بر سر یاوه گویان و ظالمان است. در امور خانه بیشتر از من به مادر کمک میکرد و این کار را تفریحی برای خود می دانست. خیلی پیرو ولایت فقیه بود و امـام عـزیز را دوست داشت. از بـدبینی و بدگمانی به دور بود و هیچ وقت در مورد دیگران این کار را نمی کرد. در بین نزدیکان و اقوام به جوانی خوش خلق معروف بود و همیشه از خوشرویی او صحبت میکردند و میکنند.

یک درس ؛ یک تکلیف از شهید ابراهیم بیات

خواهر گرامی شهید بیات در اظهارت خود آورده است: از بدبینی و بدگمانی به دور بود و هیچ وقت در مورد دیگران این کار را نمی کرد. از بیماریهای خطرناک روانی، بدبینی و بدگمانی است و هر کس کـه بـدان گرفتار شـود، نـاراحتیها و رنجها و خودخوریها و دردهای دشـواری در انتظار اوست. خـوی زشت و ناپسند بدبینی و بدگمانی، اعتماد افراد را نسبت به یکدیگر از بین میبرد و بر آبرو و اعتبار آسیب می رساند. بدبینی بزرگترین مـانع همکاری اجتماعی و اتحاد دلهـاست و انسان را گوشه گیر و خـودخواه بـار می آورد. بدگمانی سرچشمه خشمها، جنگها و خونریزیهاست. چه بسیارند خانواده هایی که در اثر آن به نابودی کشانده شده و کانون خانواده از هم پاشیده شده است. این خوی زشت، شعله محبت و دوستی را خاموش می سازد و تخم نفاق را در دلها می افکند. انسانهای که با خودسازی، از این عمل زشت اجتناب می ورزند خواهند توانست که یک محیط محبت آمیز و دوستانه ای را بـرای فعالیتهای اجتماعی و خانوادگی فراهم نمایند. امـیر مـؤمنان حـضـرت عـلى (علیه السلام) می فرماید: کار برادر دینی خود را به بهترین توجیه، حمل کن مگر آنکه دلیل بر آن فساد آن داشته باشی و تا زمانی که توجیه نیکویی برای گفتارش می یابی، از گمان بد دوری کن. ( ۲۳ ) عیبجویی بی جا از موارد و تبعات بدبینی و بدگمانی است. این عمل زشت را نباید با «انتقاد» اشتباه گرفت. عیبجویی بیجا همان «تجسس» نام دارد کـه قـرآن پیروان خود را از آن بازداشته است ( ۴۴ ) اما انتقاد صحیح عبارتست از گوشزد کردن و یادآور نمودن دیگران به کارهای ناپسندی که دارند. انتقاد به این معنا برای جامعه ای که خواهان پیشرفت در راه مادی و معنوی است لازم است و این انتقاد باید از روی اصلاح و سودمندی مطرح گردد نه از روی غرض و ابراز دشمنی .